TITO JE KRIV ZA SVE

Kontroverzni hrvatski komunista i istoričar Dušan Bilandžić u svojim zapisima tvrdio je da je Kominterna još 1928. na Drezdenskom kongresu zacrtala da se Jugoslavija mora raspasti. To su, kako kaže, u praksi izveli tek Kardelj i Tito na drugoj Jugoslaviji. Sve je počelo 1968. a završilo se tek 1995. Mada, posledice „zadataka, taktika i ciljeva“ osećaju se i danas od Vardara pa do Triglava

Koliko godina treba da prođe da bi se nekim važnim političko-društvenim fenomenom bavili istoričari, a ne novinari, političari i analitičari? Ovi prvi često kažu da na scenu stupaju tek kada od određenog događaja prođe 50 ili 60 godina. Ili tek kada umre čitava generacija ljudi koji su bili svedoci tog vremena. Tom logikom Drezdenskim kongresom Komunističke partije Jugoslavije, koji je održan novembra 1928. godine, danas treba da se bave istoričari. Međutim, šta se dešava kada upravo taj događaj, prema mišljenju pojedinaca, ima ključni uticaj na jedan drugi, daleko važniji i zna­ čajniji događaj, najširih političkih, društvenih i psiholo­ ških razmera - raspad Jugoslavije. Na stranu činjenica što se ni oko rascepa do danas, a prošlo je umalo trideset godina, nismo do kraja usaglasili, iako su u međuvremenu o rasturanju SFRJ čak izrečene i brojne pravosnažne presude. Ipak, granice današnjeg Balkana umnogome podsećaju na granice koje je KPJ iscrtala pre ravno 90 godina, i to simbolično u Nemačkoj. Slučajno ili ne, ostalo je samo da se privrši stvaranje velike Albanije i otcepljenje Vojvodine...

Povodom nacionalnog pitanja, Kongres je tada podr­žao ideju o razbijanju „ugnjetačke i militarističke Kraljevine SHS“ i tražio nezavisne republike - pre svega Hrvatsku i Sloveniju, kao i nezavisnu i ujedinjenu Albaniju, Crnu Goru i Makedoniju, ali i otcepljenje Severne Vojvodine.

„Srušiti imperijalističku tvorevinu, Jugoslaviju“ - glasila je odluka Kongresa. Parola o ujedinjenoj Albaniji je zna­ čila da se ne ruši samo kapitalistička Jugoslavija, nego i Grč­ka. Parola o ujedinjenju Makedonije rušila je i Bugarsku, Jugoslaviju i Grčku. Kongres je tražio samoopredeljenje naroda, čime bi bio srušen buržoaski poredak u Italiji, Jugoslaviji, Albaniji, Grčkoj i Bugarskoj, i pozivao na revoluciju za stvaranje Balkanske federacije. Kao glavni neprijatelj naroda prepoznata je „hegemonistička buržoazija i njena vojna monarhija“. Jugoslovenski komunisti, a posebno pripadnici vladajuće srpske nacije, treba da priznaju „pravo na otcepljenje i pravo na oružani ustanak protiv nacionalnog ugnjetavanja“, a poseban osvrt bio je i na težak položaj albanskog naroda pod beogradskim režimom.

„Već samim stvaranjem dr­ žave SHS, stvorene su mnogobrojne i duboke suprotnosti unutar države SHS, koje neizbežno vode u susret novome ratu i koje se mogu rešiti samo slomom te državne tvorevine. Dok su pri pretvaranju predratne Srbije u sadašnju državu SHS pobednički imperijalisti Antante ostavili više stotina hiljada Slovenaca i Hrvata pod jarmom italijanskog imperijalizma, oni su stavili pod vlast velikosrpske buržoazije ne samo Slovence, Hrvate i do rata nezavisne Crnogorce i ostavili pod njenom vlašću 1913. godine osvojeni najveći deo Makedonije, nego su joj priklopili znatna albanska, bugarska i mađarska područja. Na takav način, kao sastavni deo svetskog imperijalističkog sistema, Senžermenskim, Trijanonskim i Nejskim mirovnim ugovorima stvoreni novi sistem nacionalnog ugnjetavanja u državi SHS stvorio je i nove suprotnosti između države SHS i njenih suseda“, rečeno je na kongresu.

Na kafi sa Kardeljem Hrvatski komunistički političar i istoričar, a potom i jedan od najbližih saradnika Franje Tuđmana, Dušan Bilandžić u svojim zapisima tvrdio je da je upravo na Drezdenskom kongresu posađeno seme razdru­ živanja Jugoslavije. Po tom scenariju će decenijama kasnije „oci Jugoslavije“ Josip Broz Tito i Edvard Kardelj 1968. godine pokrenuti projekat ustavopravne reforme federacije koji će završiti donošenjem, suštinski konfederalnog Ustava iz 1974. godine. To faktički znači da se SFRJ raspala pre nego što je i nastala. A destabilizirajući faktor, po njemu je isti onaj Broz ili Tito, koji je Jugoslaviju i stvorio...

Dogovor o razdruživanju

Tako u svojim zapisima Bilandžić tvrdi da mu je Kardelj lično, u toku Hrvatskog proleća, a tokom njihovog poverljivog susreta i razgovora 20. maja 1971. godine, rekao da su se Tito i on dogovorili da idu u razdruživanje Jugoslavije. Bilandžić prihvata tezu da je KPJ od Kominterne nasledila strategiju razbijanja Kraljevine Jugoslavije, s ciljem rušenja srpske „hegemonističke buržoazije i njene vojne monarhije“, a u kojoj se kriju uzroci nekih bitnih problema sa kojima su se Srbi suočavali u Titovoj Jugoslaviji.

Bilandžić u svojim feljtonima koje je pre smrti objavio u „Jutarnjem listu“ i čiju istinitost danas osporavaju mnogi istoričari, čak i citira Kardeljeve reči (20. maja 1971) kada kaže da taj projekat Kominterne iz dvadesetih godina, o rušenju Jugoslavije kao „tamnice nesrpskih naroda“ „bio realan i istorijski ostvariv“ - za razliku od Titovog projekta obnavljanja Jugoslavije za vreme i neposredno nakon Drugog svetskog rata, koji je u poređenju sa ovim Kominterninim ispao nerealan i istorijski neostvariv na duži rok.

U tom razgovoru Kardelj mu je navodno istovremeno otkrio i pravu, skrivenu suštinu njegovog i Titovog projekta ustavnoravne reforme federacije, od 1968. do 1974. godine: „Što se tiče budućnosti Jugoslavije, mi ćemo sledećeg meseca (u junu 1971. godine) izvesti reformu postojeće federacije, a u drugoj, kasnijoj fazi stvoriti konfederaciju, u nadi da će to biti održivo rešenje. Međutim, ako ni to ne osigura normalno stanje i funkcionisanje federacije, Jugoslavija se mora razdu­ žiti, jer u takvoj zajednici nema budućnosti i ona takva ne mo­ že opstati.“

Gotovo identičan stav, samo s ove strane Dunava, zastupa i nekadašnji predsednik Predsedništva SFRJ i bliski saradnik Slobodana Miloševića iz vremena raspada Jugoslavije Borisav Jović u svojoj knjizi „Kako su Srbi izgubili vek“.

Opširniji tekst o tome kako su Tito i Kardelj planski razbijali Jugoslaviju možete da pročitate u najnovijem broju Ekspresa koji će se u prodaji naći u petak na kioscima

Tito je mrzeo Srbe

Prema mišljenju Bilandžića, Tito je zaista mrzeo Srbe. Kako prenosi Globus, u najmanju ruku je zazirao od njih i ujedno ih se plašio. Zato je tokom svoje vladavine i micao na tu stranu, tačnije politički uklanjao najjače i najuticajnije predstavnike srpskog naroda u najužem vođstvu KPJ i države, uključujući Blagoja Neškovića (1952. godine) i Aleksandra Rankovića (1966. godine). Drugo, način na koji je Tito politički eliminisao Rankovića - po Bilandžićevom opisu - u suštini je nemoralan i sumnjiv.

Tito ga je prvo hteo difamirati i diskvalifikovati kao srpskog nacionalistu, ali kada baš niko od vodećih srpskih i crnogorskih političara u vrhu Partije i države nije bio spreman podržati takvu optužbu (čak ni Svetozar Vukmanović Tempo, kao jedan od najvećih titovaca u vođstvu SFRJ), Tito se odlučio za drugi scenario u kom je Rankovića eliminisao tako što mu je „natovario na vrat“ aferu prisluškivanje. Bilandžić u svom rukopisu prihvata srpsku tezu da zbog poraza srpskih partizana 1941. godine (pad Užičke republike) Srbija nije imala „legitimnu“ delegaciju na Drugom zasedanju AVNOJ-a 1943. godine kada je osnovana nova Jugoslavija. Već su njeni delegati, kako piše, „bili iz partizanskih jedinica koje su krajem 1941. godine prebegle u BiH. To faktički implicira da Srbija na tom vrlo politički i istorijski vrlo važnom skupu na kojem su udareni temelji nove federativne jugoslovenske države (podeljene na šest republika sa takozvanim avnojskim granicama, koje će u Ustavu iz 1974. godine biti pretvorene u državne granice) nije bila ravnomerno zastupljena.