Život u senci terorizma

Najmnogoljudniji grad Jordana, prestonica Aman, je kulturno, političko i ekonomsko središte države čija teritorija je najvećim delom sušna. U više nego turbulentnom regionu Jordan je nekoliko puta nazivan "oazom stabilnosti".

Grad nije pretrpeo veća razaranja nakon Arapskog proleća 2010. godine, a kraljevina je u više navrata bila utočište hiljadama iračkih hrišćana koji su izbegli progon islamske države. Budući da Jordan i dalje prima izbeglice, nedavni veliki priliv Sirijaca je značajno opteretio nacionalne resurse i infrastrukturu. Država je u klasifikaciji zemalja „visokog humanog razvoja“ i ekonomijom „gornjeg srednjeg dohotka“.

Jedna od najmanjih u regionu, jordanska ekonomija privlači strane investitore na osnovu kvalifikovane radne snage. Nedostatak prirodnih resursa, ogroman priliv izbeglica kao i regionalna previranja znatno usporavaju ekonomski rast.

U odnosu na susede Jordan nema gotovo ni kapi nafte, a od prirodnih bogatstava ima rezerve fosfata. Od svih bliskoistočnih država, Hašemitskoj Kraljevini najveći problem predstavlja plitka voda što je i uzrok lošeg snabdevanja. Skoro celu teritoriju države čini pustinja, dok izlaz na more iznosi samo 26 killometara, u zalivu Akabe. Decenijama predstavlja jednu od stabilnijih zemalja regiona sa nemerljivo više slobode i demokratije nego što ih ima i što ih je ikada bilo u Saudijskoj Arabiji i Iraku.

Jordansko društvo razapeto je između modernizacije i islamske tradicije koja je još veoma jaka. Istina, u zapadnom delu prestonice Aman, mogu se videti mladi koji sede u kafićima i restoranima, ili se šetaju držeći se za ruke, ali to nije svakodnevni prizor na drugim mestima. Međutim, Jordan je po ulozi žena u društvu daleko ispred većine arapskih zemalja. Tome su najviše doprinele dve kraljice, poslednja Huseinova supruga Nur al Husein, rođena Amerikanka, i žena sadašnjeg kralja Abdulaha, kraljica Ranija.

Obe su veoma aktivne u organizacijama koje se bore za prava žena, dece i mladih. Jedan od problema o kojem se dosta priča u Jordanu jeste običaj da žene iz bogatijih porodica uzimaju Filipinke koje im čuvaju i vaspitavaju decu. Odnos odraslih prema tim ženama je najčešće nadmen i potcenjivački jer se obrazac ponašanja prenosi i na decu koja od malih nogu razvijaju rasističke stavove.

Jordan danas živi u miru koji deluje pomalo nerealno u odnosu na ono što se svakodnevno dešava u njegovom okruženju. U državi se svaki stranac oseća bezbedno, a veliki broj ljudi govori engleski jezik koji im je neohodan za sporazumevanje sa strancima. Jordanci su veoma ljubazni čak i u mestima na jugu države koja važe za uporište najtvrđih fundamentalista. Američka ambasada koja se nalazi u elitnom delu prestonice, izolovana na vrhu brda, opkoljena bodljikavom žicom kao i brojnim bunkerima svakako deluje zastrašujuće. Ipak, ta količina opreza i nije na odmet. Američkim napadom na Irak, antiamerikanizam je drastično porastao u Jordanu. Kao i većina ljudi u arapskom svetu i Jordanci su razapeti između američke spoljne politike, ali i fascinacije američkim načinom života koji vide u filmovima i serijama.

Teroristički napad koji se desio u Amanu 9. novembra 2005. godine podseća da se ova država ipak nalazi na vetrometini gde su oluje pravila, a mirni periodi izuzeci.