TURIZAM: Otisak Španije i SSSR-a na arhitekturu Kube

Arhitektura Kube je bogata i raznolika kao i sama njena istorija, jakih kontrasta koji se ogledaju kroz njenu društvenu i političku prošlost. Tokom posete Kubi možete ugledati jake forme minulih vremena u obliku starih kolonijalnih objekata koji se kao znakovi prošlosti reflektuju kroz nametljive i surove moderne nebodere.

Veći gradovi Kube kao što su Havana, Santijago De Kuba, Matanzas i Trinidad koji su građeni u ranijoj istoriji Kube, pratili su regulatiive španskog kralja Filipa II, donesene 1573. godine. Ove regulative propisivale su da Katedrala, administrativne poslovne zgrade i Palata guvernera okupiraju sve četiri strane centralnog gradskog trga. Gradovi su pozicionirani po ortogonalnim mrežama koje su formirane gradskim ulicama kako bi u slučaju naglog porasta stanovništva grad mogao da se širi.

Graditelji i zanatlije su postizali impresivne rezultate materijalima dostupnim na Kubi, prateći pojednostavljeni španski dizajn. Tipične karakteristike kolonijalne kubanske kuće sastojale su se iz centralnog dvorišta, zasvedenih frontova , visokih dekorativnih drvenih plafona i visokih ulaznih vrata koja na sebi imaju ugrađen svojstven element „Postigo“ ili panel iznad vrata, koji se po potrebi mogao otvarati kako bi se obezbedila dodatna svetlost ili propustio blag povetarac, a da pritom vrata ostaju zatvorena. Kuće, katedrale i neke javne zgrade imaju na sebi arabijsko vitraž staklo koje kubanskoj arhitekturi daje onaj specifičan karakter.

U 17. i 18. veku , gradovi Kube su rasli rađajući pritom čuvene objekte poput tvrđave El Moro de Santijago de Kuba (1633), Katedralu u Havani (1787-1811), manastire Santa Klara i San Agustin u Havani (17. Vek), Crkvu Santa Maria Rozario (1779), i Trg oružja (Plaza de Armas of Havana, 1772). Tokom celog 19. veka  kubanska arhitektura je pratila rani kolonijalni period, ali stvari su počele da se menjaju sredinom 20. veka kada su arhitekti usvojili nove internacionalne stilove, posebno one zastupljene kod španskog arhitekte Antonija Gaudija.

U skorašnjoj istoriji, kubanska arhitektura je pratila jednostavne i uniformisane linije objekata konstruisane tako, kako bi bile prakticne i ekonomski isplative. Većina objekata izgrađenih posle 1959. godine bili su stambeni u predgrađu i okolnim selima, namenjenim siromašnom stanovništvu. Ta arhitektura je preslikala propisane stilove sovjetskih zemalja. Ovi pravougaoni stambeni objekti izgrađeni su od betonskih blokova i presovanog mermera,  koji je korišćen za podove. Ovi objekti građeni po  modelima sovjetskih zemalja čine prepoznatljiv orijentir među više tropskih i kolonijalnih primera kubanske arhitekture izgrađenih pre 1959. godine.