Preporuka za čitanje
Crna kutija
Zuzana Brapcova rođena je 1959. u Pragu u porodici istoričara umetnosti.
Nakon završetka škole radila je u Univerzitetskoj biblioteci u Pragu, zatim u bolnici i kao čistačica. Posle toga bila je urednica u nekoliko izdavačkih kuća. Prvi roman “Daleko od stromu“ objavila je kao samizdat 1984, a 1987. za njega je dobila nagradu “Jirži Orten“. Njen treći roman “Godina bisera“ prvi je češki roman koji govori o lezbijskoj ljubavi. Njega predstavljamo ovde. Za roman “Tavanice“ Brapcova je dobila najprestižniju češku književnu nagradu Magnezija literara. Preminula je 2015. posle kraće bolesti.
Protagonistkinja romana je Lucija, koja je urednica književnog časopisa ili izdavačke kuće, udata za budistu usred katoličkog Praga, majka već odrasle ćerke, koja živi u skvotu na periferiji grada. Majka, svojevremeno pripadnica hipi pokreta, zagovornica života u komuni, ne slaže se najbolje sa ćerkinom skvoterskom filozofijom. Čitaocu se čini da je u pitanju klasičan sukob generacija. Ništa ozbiljno i duboko.
Crna kutija je tajno, zaključano mesto Lucijine intime, koje nam se u romanu “Godina bisera“ nelinearno, ali postepeno otvara, tek u drugoj polovini knjige.
Dok boravi u psihijatrijskoj bolnici, odbijajući hranu i furnjajući “marlboro“ kao lokomotiva, mi više saznajemo o drugim pacijentima, njenim cimerkama, muškarcima koje viđa na grupnim terapijama, na terasi na kojoj je dozvoljeno pušenje i koja bolesnicima služi kao spoljašnja dnevna soba.
Znamo zašto su drugi ovde došli i koliko dugo borave. Njena dijagnoza nam je nepoznata. Sumnjamo na alkoholizam, bolest zavisnosti, jer njen komšija, razotkriveni pijanac, koji svuda, pa i u podrumu ima svoje štekove, neposredno pre njene hospitalizacije, umire od sopstvene povraćke, mortus pijan. Time nas Brapcova navodi na pogrešan put, da je žudnja za čašicom pravi razlog njenog pokušaja suicida zbog koga dospeva u ludnicu, mada joj je cilj bio da pošalje sebe na groblje, svoje telo, živce, želje, srce, odnevši svoju veliku tajnu sa sobom.
Njena crna kutija sakrivena je od ljudskih pogleda i javnog morala kao olupina broda na dnu okeana, što je prilično sigurno mesto, bezbedno od ljudske pažnje. Počinjete da shvatate da je alkohol samo fasada, spoljašni arheološki sloj duše, koji se nalazi na površini i kroz koji treba proći da bi se došlo do pravog artefakta. Do bisera.
Kakva se bura odvija u glavnoj junakinji? Erupcija gejzira rodnog identiteta, njegov preobražaj “pod stare dane“ od heteroseksualnog u homoseksualni, što je potisnuto i skrajnuto, omalovaženo i sakriveno, a razotkriva ga u svojim četrdesetim godinama, ljubeći svim srcem i dušom dvadeset i četvorogodišnju provincijalku. Šikljanjem neobuzdane strasti, nestaje parališući stid da se gola istina prizna samoj sebi i drugima.
Ali, bila je to ljubav za godinu dana, “Godina bisera“, nakon čega se ljubav koja ju je uzela pod svoje, raspada, a Lucija biva ostavljena, odnosno brutalno zamenjena mlađom ženom.
Razotkrivena, ne razmišljajući u svom novom početku da će biti odbačena i napuštena, Lucija se na kraju balade oseća kao ustreljena zver.
Može li joj od prevelike ljubavi pući srce? Može, kao i kod svake nesrećne ljubavi, bez obzira na to da li je u pitanju homoseksualni ili heteroseksualni par. Slom veze Lucija shvata kao kraj svog života. Ne želi da se vraća u staru ljušturu, udate žene i majke. U stari stan u soliteru. Možda je jedino njeno utočište, spas, kakve li ironije, u skvotovima.