"ISTORIJA NASILJA": Posle silovanja, ostaju ksenofobija, rasizam i homofobija

Mladi Eduard, student iz francuske provincije, u Božićnoj noći, sa knjigama pod rukom, upoznaje neodoljivog, nametljivog Alžirca. Uprkos početnom snebivanju, odvodi ga u svoj iznajmljeni stan. Početna nežnost i nepretenciozni intimni razgovori, isparavaju tog jutra, kada stranac pljačka Eduarda, siluje ga, preti mu pištoljem i ostavlja ga povređenog, zbunjenog i razočaranog rečima: Da li bi sada trebalo da odem?

Nekoliko sati kasnije, Eduard i dalje leži uplašen u stanu, čekajući da stranac ponovo zakuca i oskrnavi njegove, već urušene i ukaljane snove. U policijskoj stanici, u bolnici, i kasnije, razgovarajući sa svojom sestrom, Eduard pokušava da se priseti noći od koje je počeo sve da mrzi, od koje je verovao da više niko, kao i on, nema pravo na sreću. Tek onda, erotski-krimi zaplet kulminira ličnom ispovesti koja razotkriva provincijalnost, ksenofobiju, zatucanost, neosetljivost društva, nespremnog da prigrli jednog mladića i barem donekle ublaži njegovu traumu. Umesto utehe, on nailazi na osudu i nerazumevanje.

Pročitajte još: Mladež bez boga - Zašto ubijaš? A zašto ne

Autobigrafska drama "Istorija nasilja", mladog francuskog pisca Eduarda Luija, premijerno je prikazana na 53. Bitefu u režiji čuvenog nemačkog reditelja Tomasa Ostermajera. Ovom predstavom, Ostermajer kao da se vraća u svoju ranu, mladalačku fazu koju su odlikovale savremene teme, žestoka glumačka igra, video-radovi i izvođenje muzike uživo.

Četiri glumca su oštro, neuvijeno i uznemiravajuće prikazali samorefleksivno pisanje Luija. Snimajući se telefonom, dok se slika u krupnom planu projektuje na belom zidu iza gotovo gole pozornice, oni u dva sate, kroz monologe, ispitivanja i preuzimanjem različitih uloga, otkrivaju trulost ljudskog sapatništva.

Mladog Eduarda glumi Laurenz Laufenberg koji uz ogoljavanje svoje ranjivosti i patnje, pokazuje neverovatnu snagu racionalnosti i opraštanja. U ulozi azilanta Reda, intenzivne ličnosti čije nestabilno psihičko stanje eksplodira u brutalnosti, pa onda i pokajanju, pojavljuje se Renato Šuš. Alina Stigler i Čistof Gavenda igraju stariju sestru i njenog supruga, vozača kamiona.

[video width="1920" height="1080" mp4="https://www.ekspres.net/wp-content/uploads/2019/09/21/vid_20190920_2222…"][/video]

Mladi pisac Eduar Lui

Eduar Lui (1992), rođen je i odrastao na severu Francuske u siromašnoj porodici koja je primala socijalnu pomoć. Siromaštvo, rasizam i alkoholizam, problemi sa kojima se suočavao tokom detinjstva, postaju primarna tema njegovih književnih dela. Završio je EHES (Visoku školu društvenih nauka) i postao prvi u porodici koji je stekao visoko obrazovanje. Objavljuje prvi roman Edijev kraj 2014. godine, koji, uprkos tome što je izazvao kontroverze zbog načina na koji prikazuje radničku klasu, u Francuskoj postaje bestseler i prevodi se na više od 20 jezika. Svoj drugi roman, Istorija nasilja (Histoire de la violence), Lui objavljuje 2016. godine. Ta autobiografska rekonstrukcija događaja tokom Badnje večeri 2012, kada je silovan i zamalo ubijen, kao središnju temu ima cikličnu prirodu društvenog nasilja koje neprekidno rađa novo nasilje.

Pročitajte još: Orest u Mosulu - Osveta ili oprost

U autorskom tekstu Zašto moj otac glasa za Le Pen, koji je 2017. objavljen na naslovnoj strani The New York Times-a, Lui zastupa stav da uzrok za porast popularnosti nacionalistički i desničarski orijentisanih političara među radničkom klasom i siromašnim slojevima Francuske treba tražiti u izmenjenim prioritetima levice. Godine 2018, on objavljuje svoj treći roman, Ko je ubio moga oca, u kom dalje razvija tu temu. Lui stvara pod snažnim uticajem sociologa Pjera Burdjea, ali i pisca Vilijama Foknera, što se ogleda u činjenici da je jezik njegovih romana često prožet svakodnevnim govorom.